Mammuzza mia
Mammuzza mia, quannu mi lassasti
avia sett’anni appena e non capìa
lu bruttu jornu chinu di cuntrasti
senza cchiù suli chi pi’ mia briscia.
Mi dissiru: - To’ matri ora veni,
non chianciri pi’ pocu ti lassau; -
di tannu ‘numinciaru li me’ peni
di quannu me’ matruzza non turnau.
E comu n’arbureddu iò criscìa
all’umbra di la me’ ‘rannii svintura
non c’era nuddu chi pinzava a mia
comu un spirdutu ‘nta ‘na gran chianura.
Ma di lu celu un anciulu vigghiava
supra di mia e cu pirsiviranza,
‘u scuru d’a me’ vita illuminava
cu paroli di fidi e di spiranza!
E la prisenza soi mi cunsulava!...
Quannu ‘nte notti st’anciulu vinìa
‘ntra li so’ brazza iò m’addurmintava
a ‘ddi palori duci chi dicìa:
“Dormi amuruzzu miu tu si’ a me’luci”
Mi m’addurmisciu iddu mi cantava…
Quant’era armuniusa la so’ vuci…
A chidda di me’ matri assimigghiava.
Passau lu tempu, e quantu nn’ha passatu…
Mi fici vecchiu e penzu sempri a tia;
e lu me’ cori no, non t’ha scurdatu…
non t’ha scurdatu no, mammuzza mia!
Leopoldo Siricio