Cammarotu
Sti me’ ricordi vogghiu ‘ncuminciari
c’un vecchiu stranu e di sulenni aspettu:
p’i strati si vidia caminari
‘na canna in manu e supra un fazzulettu.
Quannu lu suli ‘ncelu cchiù splinnia,
‘stu vecchiu si firmava e lu vardava:
“Parru cu ttia, Suli” cci dicia…
senza calari l’occhi e raggiunava.
La genti c’u vidia, cummintava:
“Oh! comu varda ‘u Suli, ranni Diu!”…
e iddu ci ridia e tistiava
comu pi’ diri: privilegiu miu!
Quannu ‘a pipa fidili si stutava
o’ primu cristianu chi ‘mbattia
cu tutta sirità ci dumannava:
“Me’ jenniru…n’accenni in curtisia?”
Pirò si si vidia scuncicatu
mittia da parti li paroli fini
e a tutti schummigghiava lu casatu
chiamannuli figghiazzi di parrini.
“Mi chiamunu curnutu li curnuti,
- iddu dicia – ma prestu finirà:
vecchi, figghioli, orbi, immaruti
Cammarotu c’u suli ‘i brucirà”.
Leopoldo Siricio