Ciscu Tanu Cimarosa
Nascisti, di la ventri di tò matri,
artista veru di talentu finu,
e non pirdisti un pilu di tò patri,
chi l'arti soi fici assai caminu.
'Ntra li tò vini scurri lu divinu
sangu di Cimarosa, 'u tò antinatu:
lu nomu sò è splinnuri adamantinu,
mùsica chi arristora lu criatu.
L'arti pi' tia non avi cunfinu,
e tu ti sciacquarii innamuratu,
macari quannu dormi a sonnu chinu
ad idda forti ti teni abbrazzatu.
Tuttu pi tia sarà bonu distinu,
tantu si' di 'sta luci ammaliatu;
pussedi ciriveddu cristallinu
e veramenti si' l'artista natu.
Pi li to' preggi si' lu beniaminu
d'i pubblici chi t'annu sempri amatu,
t'auguru sempri chi lu to' caminu
resti di luci 'ranni illuminatu.
Questa poesia Siricio la dedica a Tano Cimarosa, grande attore e caratterista messinese, recentemente scomparso.
Leopoldo Siricio