di Pasquale Salvatore
Supra d’un cavadduzzu peddi e ossa,
p’un terrenu sfasciatu pi lu scassu,
avanzu, comu pozzu, passu passu,
scuncassànnumi tuttu ad ogni scossa.
La curazza mi pisa e mi sdisossa,
ma sugnu cavaleri, e non la lassu:
pi stu puntu d’onuri restu arrassu
di chiddi chi sautaro petri e fossa.
‘Mprisi non cuntu. Cu la menti fissa
versu la Dama chi non vitti mai,
‘nta lu me scudu portu scrittu: Lissa.
Pi sangu la me’ lancia non è russa.
Ma, ‘na vota, però, cci la stricai,
a qualchi spiritusu, mussa mussa.